Doorgaan naar hoofdcontent

Lowlands

Ziiiiiieeeep…. de tentrits van rechts met twee mooie bogen helemaal naar linksboven, de “deur” omhoog klappen, zodat hij bovenop de binnentent bleef liggen, hoofd naar buiten en dan, meestal, linkervoet als eerste , rechtervoet en omhoog komen. Dan wat uitstrekken, omdat je nu eenmaal op zo’n luchtbedje niet al te comfortabel ligt, en klaar voor de tweede dag Lowlands.. op naar het sanitair gebouw! 

Zo had hij het twee jaar geleden in ieder geval gepland, maar het liep anders….. Vrijdag zette hij nog vol goede moed en enthousiasme zijn tentje op, maakte een praatje met de buren en slenterde op zijn gemak naar het festival terrein. Na een paar optredens gezien, en een paar biertjes gedronken te hebben begon hij zich alleen te voelen. Ja natuurlijk, hij ging al jaren in z’n eentje naar dit fantastische festival, “dan kun je lekker alles zelf bepalen”, “dan hoef je met niemand rekening te houden”, “kun je gaan en staan waar je maar wil” waren inmiddels gevleugelde uitspraken die hij in de weken voorafgaand veelvuldig had gebruikt. “Alleen is iets anders dan eenzaam” vertelde hij de vrienden die zich hierover al jaren verbaasden. 
Maar het was anders deze keer….. Al vroeg lag hij er in die bewuste vrijdagavond, maar slapen ging zeer moeizaam. Hij ergerde zich aan de buren die lawaai maakten, aan de nooit eindigende dreun van de muziek en de regen op de tent.. Hallooooww, je bent op een festival met 60.000 mensen en een beetje regen deert niet, zei hij in gedachten telkens tegen zichzelf, maar het lukte niet… Zaterdagochtend ging het nog wel van ziiiiiieeeep, maar het zaterdagritueel werd vervangen door de zondag-lowlands-acties… sterker nog, na het opbreken van zijn natte tent, opruimen en de spullen in de auto leggen ging hij niet meer terug naar het festivalterrein, maar vertrok huiswaarts….

Het vroegtijdige vertrek van één van zijn favoriete plekken bleek een afschuwelijke periode in te luiden van vernederingen tot-op-het-bot, depressies, leugens en onbegrip. Wie was het geweest die hem destijds had geprobeerd te waarschuwen, waarom had hij niet onmiddellijk naar lichaam een geest geluisterd? Uiteraard had hij het gewoonweg niet willen horen, wie of wat dan hem dan ook waarschuwde…. De signalen waren zeker duidelijk…. Agressief en zeer ongenuanceerd reageren op de simpelste dingen, zenuw- en vergeetachtig. De bom barstte en als gelegenheidsroker en –drinker begon hij steeds meer “gelegenheden” te creëren…. liefhebben keerde zich tegen hem....

Twee jaar later, ziiiiiieeeep…. de tentrits, inmiddels zonder lipje, moeizaam van rechts, met twee mooie bogen helemaal naar linksboven, de “deur” omhoog klappen, zodat hij bovenop de binnentent blijft liggen, hoofd naar buiten en …….de zon schijnt volop! De lucht is volledig blauw en de temperatuur zelfs iets aan de hoge kant… Gisteren was het al een fantastische dag en het ziet ernaar uit dat vandaag zelfs nog mooier wordt! Hij blijft even rustig zitten en staat niet direct op om zich uit te strekken. Met opgetrokken knieën over de “dorpel” geniet hij even van dit moment en realiseert zich dat hij zojuist afscheid genomen heeft… Marco Borsato heeft ongelijk…. het bestaat echt wel…! “ Fluister, roep en schreeuw mijn naam maar niet, ik kom toch niet meer…”
 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Dansen met Alice

I k mocht haar al lange tijd elke zaterdagavond voelen, althans haar rechterhand en linker schouderblad. Haar linker schouderblad wilde ik eigenlijk met m'n rechterhand volledig bevoelen maar onze dansleraar vond dat een wijsvinger en duim al meer dan genoeg was, een vleugeltje maken zei hij dan..  Vaak moest ik denken aan een nummer van Doe Maar, 'dansen wil ze wel met mij maar vrijen doet ze met een ander'... Ze heette overigens geen Alice maar voor dit verhaal en om het allemaal spannender te maken, noemen we haar maar even zo. En verliefd dat ik was op Alice, maar het bleef helaas elke keer bij die beperkte contacten op zaterdag.  Na de biertjes tijdens de pauze waren de remmingen iets minder en als er dan nog gedanst werd durfde ik het wel aan om iets meer 'gevoel' te tonen. En het resultaat van al die inspanningen mocht er zijn, na een seizoen dansen was het 'aan'! Achteraf denk ik dat het meer toegeven was aan mijn 'gezeur' dan dat ze echt ove

Bengel II

E lke week kwam hij er minstens één keer, zijn favoriete kroegje in de Binnenstad. Waarom hij het daar zo gezellig vond, was hem niet altijd even duidelijk. Waren het de, meer dan vijftig soorten, bier die ze op de kaart hadden staan? Of de, ik-ben-gewoon-mezelf-en-kleed-me-daarom-minder modieus houding, van vele vaste bezoekers? Of was het misschien het feit dat er muziek gedraaid werd die grotendeels zijn goedkeuring kon wegdragen?  Het was in ieder geval zo’n kroegje waar hij op z’n gemak in z’n uppie binnenliep, een biertje bestelde en aan de bar ging zitten, donker en knus. Deze avond was het vreemd genoeg anders, hij was dit keer sowieso niet alleen maar met z’n beste maatje, de dag was weliswaar extreem zonnig en warm geweest, maar er hing ook een totaal andere sfeer. De sfeer was het beste te vergelijken met zijn ouderlijk huis op maandagmiddag. Van dinsdag tot en met zondag werd er door vijf personen geleefd, maar op maandagochtend gingen de stoelen op de tafel, de ramen ‘tege