Doorgaan naar hoofdcontent

The Moz

Ik voelde wel dat het niet al te positief bedoelt was en dat sprak me op dat moment blijkbaar erg aan. School was ook niet altijd even leuk en “I wanna go home, I don't want to stay, give up education, as a bad mistake” was dan ook, om met Paul Rabbering te spreken, de regel die me raakte.

Onze Nederlandse John Peel, genaamd Frits Spits, liet tijdens de avondspits deze nieuwe muziek horen en het ging ergens over. Natuurlijk was er met U2 al een band opgestaan die politiek en sociaal geladen nummers maakte, maar dit was anders, dit kwam veel dichterbij.. Grootgebracht in de Nederpopperiode had ik me natuurlijk al best wel gewaagt aan ‘Joy Divison’ en ‘The Cure’, maar dit was toch anders. 

Inmiddels kun je het woord wel weer zonder uitleg gebruiken omdat ook bij de jongeren onder ons de “Elpee” weer ingeburgerd is, maar ik schafte mezelf de dag erna deze langspeler aan. “Eeh, eens even kijken, de smijts zei je?”, “even op mijn lijstje kijken of die binnengekomen is”, hoor ik de man achter de balie nog zeggen. Na wat correcties van mijn kant over zijn uitspraak, het uiteindelijk spellen van de bandnaam, lag de plaat op de toonbank. “Wil je hem misschien eerst even luisteren” vroeg de bezorgde man nog voorzichtig. Dolblij met deze aankoop en tweeëntwintig gulden contant achterlatende (vijf cent fooi) deed ik op deze zinloze opmerking uiteraard niets uit en stapte op m’n fiets. 

Met de LongPlayer strak onder m’n arm geklemd fietste ik de longen uit mijn lijf en thuis aangekomen, nog (na)hijgend als een paard, zette ik de naald op de inloop… Eerst dat geweldige gitaarspel en daarna die indringende stem die iets zong waar ik geen snars van begreep maar toch….“Belligerent ghouls run Manchester schools” schalde het door mijn kleine slaapkamer… Tijdens de eerste vier nummers verdween de wereld om me heen en staarde ik alleen maar naar de naald die mijns inziens veel te snel door de groef heen liep… “I've seen this happen in other people's lives and now it's happening in mine”, kippenvel en een traantje waren mijn deel tijdens het laatste nummer van de A kant. 

Kijkend naar de poster op de muur van een vallende, neergeschoten soldaat met de alleszeggende tekst “why” wist ik dat ik mijn held gevonden had…
Er was nu iemand die de ellende in de wereld en, dichterbij, in onze kleine kikkerlandje, nog dichterbij, in m’n slaapkamer bezong en me begreep…

Labels:
Locatie: Deventer, Nederland

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Lowlands

Z iiiiiieeeep…. de tentrits van rechts met twee mooie bogen helemaal naar linksboven, de “deur” omhoog klappen, zodat hij bovenop de binnentent bleef liggen, hoofd naar buiten en dan, meestal, linkervoet als eerste , rechtervoet en omhoog komen. Dan wat uitstrekken, omdat je nu eenmaal op zo’n luchtbedje niet al te comfortabel ligt, en klaar voor de tweede dag Lowlands.. op naar het sanitair gebouw!  Zo had hij het twee jaar geleden in ieder geval gepland, maar het liep anders….. Vrijdag zette hij nog vol goede moed en enthousiasme zijn tentje op, maakte een praatje met de buren en slenterde op zijn gemak naar het festival terrein. Na een paar optredens gezien, en een paar biertjes gedronken te hebben begon hij zich alleen te voelen. Ja natuurlijk, hij ging al jaren in z’n eentje naar dit fantastische festival, “dan kun je lekker alles zelf bepalen”, “dan hoef je met niemand rekening te houden”, “kun je gaan en staan waar je maar wil” waren inmiddels gevleugelde uitspraken die hij ...
Een reactie posten
Meer lezen

Dansen met Alice

I k mocht haar al lange tijd elke zaterdagavond voelen, althans haar rechterhand en linker schouderblad. Haar linker schouderblad wilde ik eigenlijk met m'n rechterhand volledig bevoelen maar onze dansleraar vond dat een wijsvinger en duim al meer dan genoeg was, een vleugeltje maken zei hij dan..  Vaak moest ik denken aan een nummer van Doe Maar, 'dansen wil ze wel met mij maar vrijen doet ze met een ander'... Ze heette overigens geen Alice maar voor dit verhaal en om het allemaal spannender te maken, noemen we haar maar even zo. En verliefd dat ik was op Alice, maar het bleef helaas elke keer bij die beperkte contacten op zaterdag.  Na de biertjes tijdens de pauze waren de remmingen iets minder en als er dan nog gedanst werd durfde ik het wel aan om iets meer 'gevoel' te tonen. En het resultaat van al die inspanningen mocht er zijn, na een seizoen dansen was het 'aan'! Achteraf denk ik dat het meer toegeven was aan mijn 'gezeur' dan dat ze echt ove...
Een reactie posten
Meer lezen

Een muurtje slechten...

Dat ik ze allemaal niet goed op een rij heb, was me al veel langer duidelijk.  Als mijn hoofd onderdeel van Domino Day zou zijn, is een hernieuwde bijschrijving in het Guiness-World-records-boek bij voorbaat uitgesloten. Ik mis dus hier en daar een paar schakels maar dat heeft me in de regel nooit echt dwars gezeten. Een tijdje geleden werd ik echter door Harry Klorkestein, ook wel bekend als Harry jekkers, fijntjes gewezen op een tekortkoming die me toch wel enigszins zorgen baarde. Al die jaren, en ik ben toch echt wel enigszins op leeftijd, heb ik het nummer “over de muur” gezien als aanklacht tegen het communisme. Er heilig van overtuigd dat deze band, bekend om z’n strijdliederen, dit nummer voor de “goede zaak’ schreef, was er in m’n hoofd geen enkele discussie over goed en fout. De sfeer in de jaren tachtig droeg ook niet bij aan enige nuance en mijn denkbeeld stond dan ook vast. Tijdens de top 2000 a gogo bracht deze, toch wel, jeugdheld me ineens aan het wankelen. Zon...
Een reactie posten
Meer lezen