The Moz

Ik voelde wel dat het niet al te positief bedoelt was en dat sprak me op dat moment blijkbaar erg aan. School was ook niet altijd even leuk en “I wanna go home, I don't want to stay, give up education, as a bad mistake” was dan ook, om met Paul Rabbering te spreken, de regel die me raakte.

Onze Nederlandse John Peel, genaamd Frits Spits, liet tijdens de avondspits deze nieuwe muziek horen en het ging ergens over. Natuurlijk was er met U2 al een band opgestaan die politiek en sociaal geladen nummers maakte, maar dit was anders, dit kwam veel dichterbij.. Grootgebracht in de Nederpopperiode had ik me natuurlijk al best wel gewaagt aan ‘Joy Divison’ en ‘The Cure’, maar dit was toch anders. 

Inmiddels kun je het woord wel weer zonder uitleg gebruiken omdat ook bij de jongeren onder ons de “Elpee” weer ingeburgerd is, maar ik schafte mezelf de dag erna deze langspeler aan. “Eeh, eens even kijken, de smijts zei je?”, “even op mijn lijstje kijken of die binnengekomen is”, hoor ik de man achter de balie nog zeggen. Na wat correcties van mijn kant over zijn uitspraak, het uiteindelijk spellen van de bandnaam, lag de plaat op de toonbank. “Wil je hem misschien eerst even luisteren” vroeg de bezorgde man nog voorzichtig. Dolblij met deze aankoop en tweeëntwintig gulden contant achterlatende (vijf cent fooi) deed ik op deze zinloze opmerking uiteraard niets uit en stapte op m’n fiets. 

Met de LongPlayer strak onder m’n arm geklemd fietste ik de longen uit mijn lijf en thuis aangekomen, nog (na)hijgend als een paard, zette ik de naald op de inloop… Eerst dat geweldige gitaarspel en daarna die indringende stem die iets zong waar ik geen snars van begreep maar toch….“Belligerent ghouls run Manchester schools” schalde het door mijn kleine slaapkamer… Tijdens de eerste vier nummers verdween de wereld om me heen en staarde ik alleen maar naar de naald die mijns inziens veel te snel door de groef heen liep… “I've seen this happen in other people's lives and now it's happening in mine”, kippenvel en een traantje waren mijn deel tijdens het laatste nummer van de A kant. 

Kijkend naar de poster op de muur van een vallende, neergeschoten soldaat met de alleszeggende tekst “why” wist ik dat ik mijn held gevonden had…
Er was nu iemand die de ellende in de wereld en, dichterbij, in onze kleine kikkerlandje, nog dichterbij, in m’n slaapkamer bezong en me begreep…